Een hart voor de mens
Wij zijn weer terug van vakantie! We hebben een fijne tijd gehad en hebben nu weer zin om te beginnen! Ons team:
Vincent – coördinator evenementen
Dirjanne – coördinator praktisch
Vera – coördinator maatjes
Lisanne (momenteel met zwangerschapsverlof)
Fransisca – stagiaire 2021-2022
Marieke – teamleider
We zijn van maandag tot en met donderdag telefonisch bereikbaar tussen 10:00-12:00 uur en 14:00-16:00 uur. Natuurlijk kun je ons altijd mailen of via de website contact opnemen.
Het werkt op een of andere anier veel beter. Vergadering met ons team, live op locatie. Elkaar zien, spreken, gezelligheid en grapjes, afgewisseld met gedreven aan het werk zijn. We zijn super blij dat we elkaar weer kunnen ontmoeten.
Maar bovenal zijn we dankbaar dat we daarmee ook weer ontmoetingen met jongeren kunnen faciliteren. Jongeren kunnen weer met een groepje de tuin in, samen een verhuisklus oppakken of zonder al te veel moeite vorm geven aan klusjes binnenshuis.
En van deze klussen hebben we er momenteel genoeg. Dus weet jij iemand die het leuk vind om samen, of alleen weer wat klusjes op te pakken en mensen blij te maken? Jouw inzet is van grote betekenis. Laat het ons dan vooral weten!
Groepen
Heb jij een jongerenclub, voetbalgroep, kring van de kerk, meidengroep, sportclubje of wat dan ook? Geef je op om samen als groep van betekenis te zijn. In onze teamvergadering verdelen we de taken om jou en/of jouw groep in te kunnen zetten op een moment dat het je past!
Feest-tasjes met tompoezen staan klaar om opgehaald te worden en bij de mensen thuis af te leveren.
Koningsdag 2021. Weer geen kleedjes, markt, festiviteiten… Maar wel een klein feestje bij je thuis! Dat is waar veel jongeren voor gezorgd hebben. Zij brachten afgelopen Koningsdag verschillende inwoners in Ede een bezoekje met een Oranje-tompoezen om samen op te eten.
“Toch nog bezoek, super fijn dat er iemand langs komt op deze bijzondere dag!” Aldus een ontvanger van het bezoek met tompouce.
“Heel leuk om te doen! Zo blij hoe deze mensen zijn met een bezoekje! En tof om er op deze manier een feestje van te maken! Die blijdschap van deze mevrouw doet mij ook heel goed!” Aldus een vrijwilliger die Oranje- tompoezen heeft rondgebracht.
Op 4 januari was er een artikel te lezen in het ND over het huiswerkproject:
In coronatijd steeg de vraag naar huiswerkbegeleiding voor kinderen enorm, vertelt Tamara Voskuil (23) uit Lunteren. De studente begon als vrijwilliger bij het project ‘Maatjes: Meer dan Huiswerk’ van Stichting Netwerk Dien Je Stad in Ede. Inmiddels heeft ze er een baan als projectcoördinator.
‘Bij Stichting Netwerk Dien Je Stad kunnen kinderen huiswerkbegeleiding krijgen van vrijwilligers, veelal studenten. De begeleiding wordt gegeven op vrijwillige basis, omdat de ouders van deze kinderen een klein netwerk hebben of niet de financiële middelen hebben voor betaalde huiswerkbegeleiding. Het gaat meestal om kinderen die nog niet zo lang in Nederland wonen of die ouders hebben met een migratieachtergrond. Daardoor hebben veel kinderen die bij ons komen een taalachterstand. In maart gingen op een gegeven moment de scholen dicht. Daardoor waren er veel kinderen die meer begeleiding nodig hadden bij het maken van hun huiswerk. Zij konden namelijk geen thuisonderwijs krijgen van hun ouders, omdat sommige ouders niet wisten hoe ze hiermee om moesten gaan. Sommigen van deze ouders spreken de Nederlandse taal niet zo goed of ze weten niet hoe ze hun kinderen kunnen motiveren om aan hun huiswerk te gaan. Hierdoor steeg het aantal aanvragen voor begeleiding bij Maatjes: Meer dan Huiswerk. Alle trajecten konden gelukkig gewoon doorgaan én er kwamen er zelfs meer bij, omdat iedereen overschakelde naar digitale huiswerkbegeleiding.
Waar er voor coronatijd 40 trajecten liepen, werden dat er na de sluiting van de scholen ineens 87. Toen kreeg ik een berichtje van Marianne, de toenmalige projectleider van het huiswerkbegeleidingsproject. Zij vertelde me dat ze op dat moment vrijwilligers tekortkwamen en vroeg of het iets voor mij was. Net als veel andere mensen zat ik op dat moment thuis. Ik zou eigenlijk naar Londen vertrekken om vrijwilligerswerk te doen in een daklozenopvang, maar dat ging vanwege de coronamaatregelen niet door. Ik begon met het begeleiden van een Syrisch meisje. Dit meisje woonde nog maar anderhalf jaar in Nederland. Ze was best slim, maar begreep soms Nederlandse woorden niet, waardoor het voor haar lastiger was om mee te komen met bepaalde schoolvakken. Het is mooi als je een kind vertrouwen kunt geven dat ze het wel kan. Zeker als je weet dat ze het anders thuis gewoon niet redt, omdat ze weken thuis zit en geen school heeft. Dan ontstaat er een enorme achterstand. Voor dit soort kinderen is het, juist in deze tijd, belangrijk dat er begeleiding voor ze is. Zonder deze begeleiding zou de ongelijkheid tussen hen en kinderen die de Nederlandse taal wel goed beheersen veel groter worden. Zij hebben al een achterstand en kunnen vanuit huis vaak niet de steun krijgen om dit aan te pakken. Op een gegeven moment kreeg ik een baan aangeboden als projectcoördinator. Uiteindelijk ben ik gestopt met het een-op-een begeleiden. Ik had het leuk gevonden om daarmee door te blijven gaan, maar daar heb ik nu geen tijd meer voor vanwege mijn master. Gelukkig kan ik ook nu mijn steentje bij blijven dragen door kinderen te koppelen aan de juiste vrijwilliger, het contact te onderhouden met scholen of mee te denken met vrijwilligers. Vanuit de organisatie wordt mijn werk erg gewaardeerd en dat vind ik fijn, maar daar gaat het uiteindelijk niet om. Ik wil iets betekenen voor een ander. Daarom ben ik blij als ik positieve verhalen terugkrijg van de vrijwilligers of van de kinderen. Als je terughoort dat je werk echt iets oplevert, is dat heel mooi.’
Door de beperkende maatregelen die gelden zal deze periode rondom Kerst en oud en nieuw er mogelijk anders uitzien dan andere jaren.
Om toch in contact te blijven met elkaar en om thuis een goede tijd te kunnen hebben, is er door Stichting Netwerk Dien je Stad een Doeboek gemaakt. Dit kun je alleen of samen met iemand anders doen.
Het Doeboek staat vol met woordzoekers, een recept, ideeën voor digitaal contact, samen puzzelen, een wandelroute en nog veel meer.
Weet je misschien iemand die thuis zit en wel wat afleiding kan gebruiken?
Of ken je iemand die zich alleen voelt?
Of weet je iemand met wie je samen in dit boek kan werken?
Of wil je zelf graag wat te doen hebben?
Vraag het hier aan en deel het uit!
Na de 10e jubilieumeditie van het jaarlijkse Ontmoetingsfeest in december 2019, gaat dit jaar het 11e Ontmoetingsfeest helaas niet door. De maatregelen die gelden om de verspreiding van het coronavirus te voorkomen beperken het om een groot evenement als het Ontmoetingsfeest plaats te laten vinden.
Op grote schaal zijn deze ontmoetingen, zoals op het Ontmoetingsfeest, niet mogelijk. Maar het is bijzonder om te zien dat er dagelijks veel ontmoetingen op een kleinere schaal plaats vinden. Zo worden er vanuit Netwerk Dien je Stad vele verbindingen gelegd tussen Edenaren die hulp of steun nodig hebben en jongeren die vrijwillig van betekenis willen zijn voor hen. Jongeren zijn maatje van jong en oud en zetten zich in tegen eenzaamheid. Of ze bieden huiswerkbegeleiding of doen een praktische klus om ondersteuning te kunnen bieden. Deze ontmoetingen worden elke keer aangepast aan de maatregelen die op dat moment gelden.
De kleine ontmoetingen zijn een welkome ervaring voor de mensen die deze steun en hulp goed kunnen gebruiken. Dat besef voor jongeren is op dit moment extra aanwezig, nu door de maatregelen die gelden hun eigen fysieke contact ook beperkt wordt tot maximaal 2 personen per dag. De bewuste keuze om dan toch bij iemand anders langs te gaan die dat goed kan gebruiken is dan extra waardevol. Onze waardering gaat uit naar zoveel (jonge) mensen die zich inzetten voor zoveel Edenaren in een kwetsbare situatie of die eenzaam zijn.
Hulp afgelopen jaar
Het afgelopen jaar zijn we bezig geweest met wat we gewend zijn om te doen: (jonge) vrijwilligers in beweging brengen om van betekenis te zijn voor hun medebewoners in Ede. Binnen het huiswerkproject ‘Maatjes: meer dan huiswerk’ is een verdubbeling van het aantal trajecten ingezet om de kinderen die tijdens de sluiting van de scholen thuisonderwijs nodig hadden, digitaal te begeleiden bij hun schoolwerk. Daarnaast waren er ook veel extra hulpvragen van mensen die ten gevolge van het coronavirus hulp nodig hadden of in eenzaamheid terecht kwamen. Zo zijn er belmaatjes ingezet, zijn er boodschappen gedaan en bloemen- en kaartenacties gehouden.
Ook in deze periode staan we klaar om mensen die ten gevolge van het virus hulp nodig hebben te ondersteunen.
We zijn trots op zoveel (jonge) mensen die zich in willen zetten en van betekenis zijn!
Zelf hulp bieden of hulp nodig
Mocht je graag wat voor een ander willen betekenen, of heb je zelf hulp of ondersteuning nodig? Neem dan contact op met Netwerk Dien je Stad, telefoonnummer: 0318-793005 of kijk op onze website ww.dienjestad.nl.
Binnen Ede zijn er verschillende activiteiten waar je aan mee kan doen. Zo is er Eerste kerstdag een grote actie van allemaal samenwerkende organisaties die een kerstmaaltijd aanbieden die je live via Omroep Ede kan volgen. Binnenkort volgt daar meer informatie over.
Wil je nog nagenieten van het Ontmoetingsfeest van 2019, bekijk dan hier de aftermovie.
Wat een mooie samenwerking hebben wij weer gehad met de studie Social Work op de CHE. In de introweek mogen de studenten kennismaken met het werkveld, door allerlei doelgroepen te bezoeken. Wij hebben ruim 200 studenten mogen inzetten binnen ons netwerk. Vanwege corona hebben we zoveel mogelijk buiten activiteiten geregeld. Er zijn meer dan 20 tuintjes opgeknapt, er zijn buiten bezoekjes afgelegd, er zijn pannenkoeken gebakken en nog veel meer. We hebben hartverwarmende reacties gekregen van de hulpvragers die zo blij waren dat er jongeren echte aandacht voor hun hadden. Maar ook voor de studenten zelf was het een mooie ervaring
Een greep uit de reacties:
‘Ik heb weer een nieuwe situatie meegemaakt en ervaring opgedaan. Ik heb kunnen zien dat mensen echt blij kunnen zijn om je te zien, zelfs al kennen ze je niet en is het enige wat je doet een uurtje met ze praten. Ik heb daardoor ook weer kunnen zien hoeveel betekenis kleine dingen hebben die wij kunnen doen voor mensen zoals deze vrouw. Ook was deze ervaring denk ik weer een stapje in mijn persoonlijke ontwikkeling en voorbereiding op het werken met verschillende soorten mensen.’
‘Een kijkje in mijn opleiding en begeleiding van mensen die het niet zo makkelijk hebben als ikzelf. Het liet me een stukje van de realiteit zien van het leven waar anderen zich in begeven en dat ik dankbaar mag zijn voor mijn eigen gezondheid.’
‘Een hele mooie en leerzame ervaring! Dit maak je niet elke week mee!’
‘Bewustwording van eenzaamheid en het niet meer zelf kunnen. Dat vond ik best heftig om te beseffen.’
Tof om zo met elkaar deze week mogelijk te maken. Een week waarin er veel mensen geholpen zijn met iets wat ze zelf niet meer kunnen. Maar ook een week waarin jongeren hebben mogen zien dat iets kleins een groot verschil kan maken in iemands leven. Wat een mooi werk hebben wij toch!
Gisette van Ekeris, 19 jaar, is één van onze huiswerkmaatjes. Ze woont in Ede en is als eerstejaars student Social Work op de CHE al sinds september verbonden aan ons maatjesproject. Vol enthousiasme vertelt ze over het contact met Nisrien.
“Nisrien is 13, zit in groep 8 en is van Marokkaanse afkomst. Ze is een meisje dat in het begin heel verlegen was en erg moest loskomen. Omdat ik zelf zo enthousiast was, ‘ontdooide’ ze langzamerhand. Ik kwam er al snel achter dat ze eigenlijk heel ondeugend is en veel humor heeft. Ze vertelt vaak over de streken die ze op school uithaalt. Daarnaast is ze creatief: ze tekent graag.
Vanaf het begin van het schooljaar ging ik altijd bij haar thuis langs. Zodra ik binnenkwam, bracht Nisriens moeder altijd een schaal koekjes (yes!). Vervolgens ging ik met Nisrien in gesprek over van alles en nog wat. Ik bedoel, ik ben geen juf ofzo, en alleen maar langskomen voor het huiswerk is saai! Na het kletsen gingen we natuurlijk nog wel aan de slag. Tussendoor deden we vaak opdrachten, die we om de beurt uit een pot met verzamelde opdrachten pakten. Deze opdrachten variëren van spelletjes en een quiz met woorden tot opdrukken of een paar rondjes rennen. Voordat ik weer naar huis ging, bleef ik altijd bij de familie eten. Nisriens moeder kookt heerlijk.”
Gisette lacht: “Ik weet nog wel een moment dat ik grappig vond – Nisrien overigens niet! Ik kende haar nog maar een paar weken, maar wist al wel dat ze een hekel heeft aan gym en alles waarbij ze moet lopen of rennen. Toen we een opdracht uit de pot pakten, bleek het de opdracht te zijn om vijf rondjes te lopen in de wijk. Nisrien klaagde en klaagde, maar ik was ‘streng’ en ‘dreigde’ dat ze anders nog een paar van zulke opdrachten zou moeten doen. Uiteindelijk deed ze het en wilde ze zelfs via een omweg naar huis lopen! We hebben toen veel lol gehad samen.”
“Tijdens de corona-tijd hebben Nisrien en ik veel contact gehouden, al zag ons contact er wel anders uit en was het aan het begin wel lastig om het te plannen en vorm te geven. In plaats van haar thuis op te zoeken, belden we met elkaar. Soms een uur, soms wel meer dan twee uur. Daarin focusten we ons vooral op gezelligheid en samen spelletjes doen, en minder op het huiswerk. Ik geloof ook niet in maatje zijn waarbij je alleen gericht bent op het huiswerk. In het afgelopen jaar heb ik Nisrien echt leren kennen en leren peilen. Ik denk veel terug aan toen ik zelf haar leeftijd had: ‘Toen ik zo jong was, snapte ik dit toen?’ Daarnaast heb ik geleerd om veel door te vragen. Als Nisrien ‘ja’ zegt, betekent dit niet dat ze het ook echt begrijpt.”
“Waarom ik zo geniet van het maatje-zijn? Het is vooral elke keer weer de gezelligheid. Soms kan Nisrien tijdens het huiswerk nog wel proberen om zich beter voor te doen, maar tijdens een spelletje is ze echt zichzelf en helemaal ontspannen. Soms is het lastig om haar te peilen of om een indruk te krijgen van welk effect mijn contact heeft voor haar. Ik hoop wel dat het effect heeft voor haar! Ik denk dat het op het gebied van school sowieso nut heeft, zoals wanneer ik haar bepaalde ezelsbruggetjes aanleer of tips geef. Een toets over breuken waarvoor we samen geoefend hadden, was heel goed gegaan. Dat is zo’n moment waarop je ziet: ‘Hé, het heeft dus geholpen.’”
“Soms is het effect echter lastiger om te zien. Ik merkte dat Nisrien uit school vaak alleen was, in plaats van dat ze met klasgenoten buiten ging spelen. Daarom probeerde ik ook het sociale aspect er wat meer bij te pakken. Ik hoop dat ze elke week denkt: ‘Leuk, vanmiddag komt Gisette!’; dat ze echt iets heeft om naar uit te kijken.”
“Ik heb zelf veel geleerd van het contact dat ik met Nisrien heb. Omdat Nisrien uit een Marokkaans gezin komt, heb ik dingen over hun cultuur en geloof ontdekt. Het is bijvoorbeeld opvallend hoeveel eten ik altijd krijg. Nisrien krijgt een ontbijtbordje met eten, maar ik krijg een serveerschaal vol met loempia’s en nasi (zie foto). Met gebaren maak ik dan aan Nisriens moeder – die niet goed Nederlands kan – duidelijk dat het eten heel lekker was, maar dat ik het laatste beetje echt niet meer op kan. Wat ook grappig is, is de ontdekking dat Marokkaanse mensen nooit een mes gebruiken bij het eten. Ze eten met alleen hun vork, en wel in hun rechterhand – de linkerhand is namelijk onrein. Wat ik mooi vind om te zien qua geloof, is dat ze duidelijk en onbeschaamd staan voor wie ze zijn. Daarnaast zijn ze erg bereid om uit te leggen wat ze geloven. Ik ben veel te weten gekomen door gewoon met ze in gesprek te gaan. Je gaat echt iemands gezin in, elke week weer. Op die manier kan je best dichtbij komen.”
“Wat ik verder nog geleerd heb, is hoe je het ijs kan breken, contact kan maken (juist met een kind dat behoorlijk verlegen is) en hoe je de band sterk kan houden. Hoe beter je iemand leert kennen, hoe meer dingen je gaat herkennen. Op den duur weet je wat werkt en wat lukt, dan zie je welke dingen de ander oppakt. Ik heb daarin ook geleerd om mezelf niet al te serieus te nemen. Als ik even gek doe en Nisrien daardoor aan het lachen maak; alleen zo’n momentje is al goud!”
Nu de maatregelingen rondom corona langzaam weer worden versoepeld, is het ook weer mogelijk om live elkaar te ontmoeten. Heel voorzichtig zijn er bij Netwerk Dien je Stad weer mensen die met elkaar afspreken. Dit kan, al is het belangrijk dat de richtlijnen rondom corona en het advies van de Rijksoverheid gevolgd worden. Dat betekend dat sommige ouderen of mensen uit ons netwerk die kwetsbaar zijn elkaar nog niet even moeten wachten. Daarbij houden we digitaal, telefonisch of door te zwaaien door het raam contact.
De 20-jarige Nelleke, studente van de CHE, is maatje van Ahmad. Normaal gesproken bezocht ze hem iedere week om hem te helpen met plannen en huiswerk maken. Door corona ziet het contact er nu heel anders uit en is ze zelfs nog meer betrokken dan anders. In een interview vertelde ze ons haar verhaal.
“Ik ben al een tijdje het maatje van Ahmad. Hij zit in groep 8 en komt oorspronkelijk uit Syrië. Normaal gesproken bezocht ik hem twee uur per week en hielp ik hem met plannen en het maken van zijn huiswerk. Vanwege corona begeleidde ik hem de afgelopen weken op afstand: ik stuurde dagelijks een planning en vervolgens gingen we bellen en samen aan de slag met zijn huiswerk. Thuis zelfstandig de opdrachten bijhouden lukte hem niet goed. Nu de scholen weer deels open zijn gegaan, heb ik nog steeds contact op de dagen dat hij thuis het schoolwerk moet maken.”
“Ahmad is een wat gesloten jongen. Het is opvallend om te zien dat hij zich meer verantwoordelijk voelt voor schoolzaken dan de meeste kinderen. Waarschijnlijk heeft dit te maken met het feit dat ouders vanwege de taalbarrière minder betrokken kunnen zijn dan ze zelf misschien zouden willen. Hij is een meester in leuke uitspraken; als hij weer een bepaalde opmerking maakt, moet ik in mezelf vaak lachen. Laatst zei hij: ‘Als we naar school moeten, willen we vakantie, maar nu we thuis zitten, willen we allemaal naar school!’ En daar heeft hij gelijk in! Ik merk dat hij mij vertrouwt en daarom zulke dingen durft te zeggen. Ook in kleinere, subtiele dingen laat hij dat aan me merken. Ik vind hem eigenlijk gewoon heel schattig.”
“Contact hebben met een kind uit een andere cultuur is heel interessant. Ik probeer altijd veel vragen te stellen en niet te doen alsof ik al veel weet van de Syrische, Arabische cultuur. Zo kom je van alles te weten. Het is bijvoorbeeld zo mooi om te merken hoe gastvrij deze mensen zijn! Daar kunnen wij in Nederland een voorbeeld aan nemen. Het is jammer dat ik het lekkere eten dat Ahmads moeder altijd voor me maakte nu misloop. Als er iets over was – meestal was het te veel – dan moest ik het altijd mee naar huis nemen. Deed ik dat niet, dan werd ze bijna boos! Ik heb zelf een keer bij Ahmad thuis hutspot gemaakt – met vegetarische rookworst dan wel, want als moslims eten ze geen varkensvlees. Zo probeer ik aan te sluiten bij hun cultuur. Nu is Ahmad met zijn familie bezig met de Ramadan. Omdat er pas na zonsondergang gegeten mag worden, gaat hij laat slapen. Pas ’s middags wordt hij dan weer wakker. In de ochtend op tijd op school komen is dan een behoorlijke uitdaging. Het is echt bijzonder om te zien wat een impact de Ramadan op het dagelijkse leven heeft. Zoiets groots kennen we in de Nederlandse cultuur helemaal niet!”
Wanneer ik Nelleke vraag of ze nog tips heeft voor andere maatjes, schiet ze in de lach: “Haha, ik ben geen huiswerkbegeleiding-goeroe! Maar wat ik mee wil geven, is dat ik me aan het begin heel verantwoordelijk voelde voor Ahmads leerproces. Ik wilde ervoor zorgen dat al het werk gedaan was, dat de leerkracht tevreden zou zijn enzovoort en stelde op die manier hoge eisen aan mezelf. Ik merk echter dat Ahmad het al heel fijn vindt om even te bellen en met elkaar te kletsen. Of dat het helpt als ik hem er even aan herinner dat hij morgen weer naar school moet gaan. Het is goed om je te realiseren dat aanwezig zijn het verschil al maakt. Je hoeft niet alles te regelen; wat je doet is eigenlijk al heel veel! Betrokken zijn is genoeg, en dat wordt gewaardeerd!”